In de nacht
Rij ik van mijn klus naar huis. Ik heb gewerkt bij een goed bekeken late-night talkshow op televisie. Uiteenlopende onderwerpen kwamen aan de orde met aan tafel gasten die er ook uiteenlopende gedachten op nahielden. Daar waar de een neigde naar polarisatie en stigmatiseren, sprong de ander op de bres om hier weer een tegengeluid voor te laten horen. Een mooi fenomeen, dat we als mensen zo verschillend kunnen denken over onderwerpen die ons allemaal aangaan. Nog mooier als je ook nog kunt luisteren naar wat een ander te zeggen heeft over het onderwerp, want dan zou je je eigen blik kunnen verruimen met de visie en kennis van een ander. Wellicht met iets wat nog nooit bij jou is opgekomen.
In de mist
Rij ik nu op de snelweg. De mist is heel erg dicht en het valt me op dat ik zelfs de snelwegverlichting niet kan zien als de gebruikelijke eindeloze sliert. Nee, nu verschijnt het ene lichtpunt na het andere. Je moet dichtbij genoeg zijn en dan onthult hij zichzelf. Ik kan er maximaal twee tegelijk zien, de andere blijven verborgen. Af en toe komt er een auto die me inhaalt, hij komt uit het niets. Het is fijn om dan achter iemand aan te kunnen rijden, dan zie je waar je heen moet. Alleen verschuift daarmee het probleem, want degene voor mij ziet ook niet goed wat zich voor hem bevindt. Uiteindelijk verdwijnen mijn inhalers dan ook weer in het niets. Ik vind het gek dat de wereld nu zo klein is. Hoe goed je ook tuurt, je kunt niet verder kijken. Er is geen begin en geen eind.
Zonder licht
Moet ik opeens verder, want de snelwegverlichting komt opeens niet meer tevoorschijn. Plotseling rij ik in het grote NIETS. Geen enkele referentie om mijn richting te bepalen. Geen enkel signaal van buitenaf dat mijn zintuigen kan helpen om richting te bepalen. Dan komen er een paar processen op gang. Mijn gevoel wil zijn zegje doen: “Wegwezen! Stoppen! Veel te gevaarlijk, je ziet niks!”. Mijn hoofd denkt er het zijne van: “doorrijden alsof er niets aan de hand is, je gaat goed”. Deze conflicterende processen sla ik ondertussen dan maar rustig gade en vervolg rustig mijn weg.
Iets langzamer
Ga ik nu, want ik zie niets van wat er voor me kan opdoemen. Maar als ik te langzaam ga, dan kan iemand zomaar bij mij achterop botsen. Ga ik te snel, dan kan ík zomaar tegen iemand anders botsen die veel langzamer gaat. Het wordt een compromis, iets langzamer zodat ik mezelf niet continu gerust hoef te stellen, maar niet te langzaam zodat mijn hoofd geen angsten gaat verzinnen. Dit heb ik dan weer aardig opgelost. Want dat moet ik toch zelf doen namelijk.
Zonder referentie
Moet je zelf dus je gevoel en gedachten in evenwicht zien te brengen en houden. Zonder mijn gevoel had ik veel te hard door de mist gereden, zonder mijn hoofd was ik op de snelweg stil gaan staan. Beide opties zijn niet aantrekkelijk, dus maak je een bewuste keuze om recht te doen aan dat wat is. En eigenlijk is dit een heel mooi proces. Je hebt alleen maar je eigen kleine wereld waar je doorheen sjeest. Geen zintuigen die je kunnen helpen, geen referentie, geen externe invloed, teruggeworpen op je eigen Zelf. En die in balans brengen.
Gelukkig gingen ze weer aan
De lampen langs de snelweg. Zomaar, uit het niets, kwam er weer eentje. En nog een, en nog een. Wat fijn, ik kreeg weer een beetje richting aangegeven. Gek eigenlijk, het licht is er altijd, maar soms zie je het dus niet. Soms is het ver weg, soms zit het verborgen in de mist. Dan moet je er dus op vertrouwen dat het heus wel weer tevoorschijn komt. Zomaar, als je het niet verwacht, of als je denkt dat het nooit meer terugkomt. In de tussentijd probeer ik mijn eigen licht te zijn en ik vertrouw erop dat ik genoeg licht geef. Daarmee kun je voor jezelf, maar ook voor een ander, een baken zijn dat vertrouwen en richting geeft. Wie weet ben jij, zonder dat je er erg in hebt, eventjes de achterlichtjes die iemand even kan volgen. Gewoon, omdat je eventjes samen optrekt en de ander op dat moment behoefte heeft aan een beetje houvast en richting.
Nog zoveel verborgen
Niet alleen in de mist zijn er dingen aan ons zicht onttrokken. Ook in het leven en daarom is het zo mooi als we in staat zijn om naar elkaar te luisteren. Je kunt alleen maar licht geven als je energie tot je neemt. Je kunt alleen maar breder kijken naar onderwerpen als je bereidt bent om je kennis te vergroten en met aandacht en oneindige welwillendheid naar andermans visie te luisteren. En dan gaat het er niet om dat je overtuigt moet worden door de ander, juist niet. Het gaat om het ontwikkelen van een oneindig groot perspectief op de wereld en alles wat zich hier op aarde en daarbuiten bevindt.
Met plezier gelezen? Stuur me gerust een mailtje!
